خانه ماپار؛بنای کهن خوزستان

*بقلم سهام خزلی : مادربزرگم میگفت آن سالها تختی بود و قالیچه ای خوش نقش و حوض کاشی و ماهی های قرمز. خانه های قدیمی که امروز جزو آثار باستانی به شمار می روند ، در دوردست تاریخ ، نبض تپنده زندگی بودند. در یکی ازکوچه پس کوچه های فرعی خیابان سلمان فارسی خانه ماپار، یکی از عمارت های قدیمی و پرارزش باستانی اهواز خودنمایی میکند.
این بنای کهن که امروز فرسوده شده و رو به نیستی می رود ، روزگاری در اوج شوکت و شکوه،ماوای مردمانی ساده و نیک سرشت بوده است. حیاط سنگ فرش دلباز ، هر صبح میهمان پرتوهای طلایی محبوبه نیلگون عماری ، تکاپوی حیات و رشد و بالندگی اهالی را به تماشا نشسته. گلدان های شمعدانی زیبا ، ساکت اما خوش آوا، دور تا دور حوض آب کوچ پرستوها را نظاره گر بودند.

کنار تخت چوبی پر از خاطره همیشه یک سماور ورشوی قدیمی پر جنب و جوش با چای تازه دم خستگی از جسم و جان اهل خانه میزدود. تصور استکان های کمر باریک شاه عباسی در کنار قندان و سینی نقره بانوی خوش قریحه خانه ، چه طعم دل انگیزی می داد به آن چای خوش رنگ لب سوز .
شاید تماشای این مناظر دلچسب از پنجره اتاق مشرف به حیاط ، بهترین دل مشغولی بود برای کودکان خانه . سرداب منزل ماپار که روزگاری پذیرای هنر دستکدبانوی خانه بوده ، از بد روزگار گرفتار موریانه شده و رو به نیستی می رود.
اتاق های فوقانی این عمارت منحصر به فرد هرچند در اختیار صنایع دستی قرار گرفته ولی اگر در فهرست مرمت اضطراری میراث فرهنگی قرار نگیرد، محکوم به فناست  .اگر فرصتی دست داد،سری به خانه ماپار که مکان فعلی انجمن حافظ است بزنید، بی شک همهمه ی ساکنین دیرین از لابلای آجرنماهای بنا به گوشتان میرسد .