نامه ای به پدر....!

مهدیس نظری پرچستان دختر زنده یاد دکتر سیروس نظری پرچستان در یادداشتی که برای پایگاه خبری سازه نیوز ارسال کرده ،یاد و نام این استاد فرهیخته را گرامی داشت 

پدری که در خاطرات کودکیم ماند 

همراه و پا به پای من نیامد 

ماند و غمش در دل من ریشه زد  جوانه زد و قد کشید

پدری که در جوانی اش ماند و نوجوانی مرا ندید

پدری که بهترین همبازی دختر و پسر کوچکش بود و با رفتنش گل خنده بر لبانمان خشکید 

پدری که بعد از رفتنش همه دور شدند از ما و با رفتنش همه در زیر خاک سرد بی مهری مدفون شدند و اثری از انها نماند 

پدری که میتوانست بهترین یار و یاور من باشه در اینده ای مبهم    

پدری که اگه بود خیالم از همه ی دنیا و ادماش و موانع اش راحت راحت بود چشام رو میبستم و دستش رو محکم میگرفتم  اسوده و شاد پیش میرفتم پای رفتنم میشد چراغ راهم میشد معلمم میشد تکیه گاهم میشد مایه ی اسایش و ارامشم میشد

برای تو مینویسم ؛ ای تو پرنده مهاجر ، ای رفته بی بازگشت ، ای تو تکیه‌گاه برباد رفته، ای تو همان غم همیشگی ؛ می نویسم تا بخوانی، تا احوال مرا بدانی، مینویسم تا بماند یادگاری، از هر لحظه ی دلتنگی ،از آن غروبی که میرفتی، از آن لحظه که رفتی، از آن روز دیگر به خانه بازنگشتی، روزی که فراسوی آسمان ها کوچ کردی؛ من هنوز انتظار بازگشت را دارم هنوز منتظرت می مانم که شاید دوباره برگردی و آغوش پرمهرت را نصیبم کنی حیف که بازگشتی وجود ندارد، حیف که دیگر تو نمی آیی...!

چه زود تمام شد آن روز های شیرین آن بازی های دونفره آن خنده های از ته دل آن شب هایی که خاطرات قدیم را تعریف میکردی چه زود تمام شد آن دورهمی های چهارنفره

اکنون که دیگر تو نیستی خانه ساکت است دیگر آخر شب ها کسی برای یک آغوش پدرانه به اتاقم نمی آید دیگر صدای گرمت در خانه نمی پیچد دیگر تکیه گاهی نیست شانه ی محکمی برای آرامش نیست و به جای همه ی اینها یک سنگ سرد است که نام تو رویش حک شده و تورا در خود جای داده

ای تو تکیه گاه از دست رفته میدانم که دیگر قرار نیست تو را ببینم میدانم که نمی آیی میدانم که برای همیشه رفته ای تو را به دست خدا می سپارم ای تو همیشه در یاد.