تهران شهری است ازهم‌گسیخته، با مشکلات متعدد اجتماعی و راه‌حل‌های ناکارآمدی که تاکنون از عهده‌ حل مسائل این شهر و مردم آن برنیامده‌اند. نقطه ضعف اصلی این راه‌حل‌ها هم در اینجاست که نگاهشان به جامعه و به نهاد شورا و شهرداری به عنوان متولی اجتماع محلی، خاص‌گرا و بخشی است. به این معنا که در تلقی‌شان از جامعه (و به تبع آن تجویزشان برای جامعه) از «عمومیت» و «عدالت» غفلت می‌شود.