در ایران، شهرسازی هنوز درگیر دوگانگی میان طرح و عمل است؛ میان ایده‌های پیشرفته‌ای که در اسناد و دانشگاه‌ها مطرح می‌شود و واقعیت‌هایی که در مدیریت شهری تجربه می‌کنیم. شهرهای ما  همچنان از کمترین میزان تاب‌آوری برخوردارند و موضوع پدافند غیرعامل در ساختار شهری کشور با چالش‌های جدی مواجه است. زیرساخت‌های اندک و فرسوده ما در برابر بحران‌های طبیعی و انسانی آسیب‌پذیرند، و در کنار آن، رشد حاشیه‌نشینی، نگاه صرفاً سرمایه‌ای به زمین و شهر و تورم افسارگسیخته موجب شده تا کیفیت زندگی شهروندان به شکل نگران‌کننده‌ای تنزل یابد.