قصه‌یِ رشد و گسترش عمودی تهران، قصه‌ای تلخ است که با رویکردهای زیادی می‌تواند مورد آسیب‌شناسی قرار گیرد، ولی از منظر موسیقی و معماری و مدیریت شهری، تنها موسیقی‌ای که می‌توان در لابه‌لای انبوهی از آهن و سیمان و سنگ و شیشه بازشنید، انباشتِ بانگ خشم و جنون و عصیانِ گونه‌هایی از موسیقی سخت و پر استرسی است که در میان لایه‌هایی از افسونِ افیون و دود و روانگردان و افسردگی‌های پسِ پشتِ ناکامی‌های هویتی و کامیابی‌های نوکیسگی برساخت شده است
کد خبر: ۳۱۴۰۵ تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۹/۰۳