تهران شهری غمگین

 شادی یک مولفه فردی و اجتماعی است. سازمان‌های بین المللی شاخص‌هایی را برای سنجش نشاط عمومی در بین کشورها در نظر گرفته اند و «سرانه تولید ناخالص داخلی»، «حمایت اجتماعی»، «امید به زندگی سالم در بدو تولد»، «آزادی‌انتخاب زندگی»، «فعالیت‌های خیرخواهانه» و «ادراک فساد» را نشان دهنده این شاخص دانسته اند.

در این رابطه محمد جواد جعفریان - مددکار اجتماعی و رئیس اسبق سازمان جوانان هلال احمر می‌افزاید: کلان شهرها به عنوان بسته‌های فشرده ای عمل می‌کنند که سیاست، رسانه، ارتباطات، پول و اعتبار و تولید در آن جریان دارد و نقطه تماس و اتصال جمعیت‌های متعدد انسانی از طبقات و قشرها و فرهنگ‌های مختلف هستند.

بنابراین در کلان شهری مانند تهران آهنگ زندگی بسیار سریع است و انسان‌ها در تکاپو برای رسیدن به مقصود خود هستند. رفتار شهری خشک و رسمی است و برخورد سطحی افراد به دلیل مجاورت است. در خیابان‌ها، میدان‌های شهر، مترو و معابر عمومی کلان شهر تهران افراد به سرعت در حال تردد هستند و به عبارتی غالب اوقات خیابان راهی است که مبدأ و مقصد را به هم متصل می‌کند.

سوال اساسی اینجاست که آیا طی سال‌های آتی ادامه این روند مناسب بوده و یا قصد داریم شهر را از حالت صرفاً کالبدی خارج کنیم و به عنصر کلیدی و موثر در ارتقاء وضعیت روحی و روانی شهروندان تبدیل کنیم؟

آیا پایتخت باید با ترافیک، آلودگی هوا، شلوغی، نزاع و چندین مولفه متضاد نشاط، خود را سازگار کند یا شهروندان مسیر دیگری را طلب خواهند کرد؟

اساساً آیا مدیریت شهری می تواند به عنوان یک بازیگر کلیدی در ایجاد و گسترش نشاط عمومی نقش ایفا کند؟

پاسخ همه این سوالات در یک کلمه نهفته است «نگرش».

نگرش مدیران شهری و مطالبه شهروندان تعیین می‌کند که شهر تهران همچنان در پی ساخت و ساز آسمان خراش‌ها و بزرگراه‌ها خواهد بود و می‌خواهد صرفاً مسیری برای اتصال مبدأ به مقصد باشد یا نه تهران شهری برای زندگی و نشاط.