اهواز شهری بدون موزه

به گزارش سازه نیوز، چرا در این سال ها اهواز دارای یک موزه نشده و چرا وضعیت موزه هنرهای معاصر اهواز به محاق و تاریکی فرو رفت؟ چرا بنای موزه منطقه ای وسط پارک جزیره به سرانجام نرسید و این وضعیت در مورد مراکز فرهنگی دیگر هم مصداق پیدا کرد؟! چرا یک فرهنگسرا با کارکرد شفاف و قابل لمس در اهواز نداریم؟ چرا یک سالن تئاتر و مجهز در این شهر وجود ندارد؟! چرا سالن های نمایش ما به سالن همایش و سالن عروسی تغییر کاربری دادند؟ چرا هنوز مسیر دسترسی سیستم حمل و نقل عمومی به تالار آفتاب سخت است؟ بعضی پاسخ می دهند که فرهنگ و فضاهای فرهنگی سود اقتصادی ندارند، این پاسخ علاوه بر آنکه نشان دهنده جهل است حاکی از نگاه کاسبکارانه به عرصه فرهنگ است، در حالیکه مراکز فرهنگی در جهان از سودده ترین مراکز هستند و اروپا و آمریکا به مدد اقتصاد هنر از بسیاری بحران های اقتصادی خود عبور کرده اند.

به سئوال اول باز می گردم که چرا در اهواز موزه نداریم ؟ اول آنکه شاید هیچ کدام از ما به اهواز به عنوان شهری دارای هویت مستقل نگاه نکرده ایم؛ هیچگاه احساس تعلق به آن نداشته ایم.اگر به عنوان مثال از من یا خانواده ام سئوال شود اهل کجا هستید پاسخ می دهیم اصالتا شوشتری در حالیکه هیچ قوم و خویشی در شوشتر نداریم. هنوز که هنوز است ما خودمان را متعلق به قوم و طایفه خویش می دانیم نه سازه گسترده تر و پیچیده تری به نام شهر.

 هنوز اهواز را به عنوان شهری که سال هاست اقوام و ادیان متنوعی را در بستر خود شکل و قوام بخشیده به رسمیت نمی شناسیم. امروز مدارس، آموزشگاه ها، تیم های ورزشی، موسسات خیریه و انجمن های مردم نهاد ما متشکل از افرادی هستند که هر کدام از بستر قوم و فرهنگی خاصی برآمده اند اما چه چیزی آنها را به هم پیوند می دهد ؟ اهوازی بودن ...

هیچ گاه نگاه ما به اهواز توسعه طلبانه نبوده است؛ گناه این شهر چیست که در چشمان ما بی ارزش است؟ در حالیکه در طول تاریخ، گذر کارون بردبار از قلب آن، زیبایی اش را دو چندان کرده و با وجود بی مهری ها و تخریب های فراوان بقایای تاریخ پر افتخارش هنوز در گوشه گوشه شهر به جا مانده است. همه این موضوعات سبب شد که ما از موزه ها که از شاخص های مهم شهری هستند و به شهرها هویت منحصر بفردی می دهند غافل شویم. موزه سازه ای است که اجازه می دهد به جای برخورد فیزیکی و لفظی، شورش های خیابانی و ساختن جوک های قومیتی، از دریچه فرهنگ رسمی با یکدیگر به گفتگو بنشینیم و ماهیت تفاوت ها و اشتراک های خود را دریابیم.

 منظور از فرهنگ رسمی، شأنی که یک موزه به ویژگی های فرهنگی می دهد؛ در واقع موزه می تواند یک فرهنگ را در یک منطقه جغرافیایی به رسمیت بشناسد و آنچه به صورت شفاهی و یا آئین در دل زندگی جاری است، در موزه مکتوب و مستند می شود.

در زمینه موزه ها چند نکته است که حتما باید به آن توجه شود:

۱- سه بنای موزه هنرهای معاصر اهواز و بنای موزه منطقه ای در وسط پارک جزیره و بنای سه گوش دارای اولویت برای ساماندهی و توجه جدی جهت موزه شدن، هستند.

۲- بافتی که نام آن را فرسوده نهاده ایم بخشی از تاریخ فراموش شده ما است، ای کاش به جای وام های بازسازی، وام هایی برای مرمت و تبدیل آن به کاربری فرهنگی و گردشگری در اختیار مردم قرار بگیرد.

۳- افراد علاقمندی در استان حضور دارند که مجموعه های بی نظیری از آثار فرهنگی، مردم شناختی، سکه و اسکناس، تمبر و غیره جمع آوری کرده اند، آثاری که بعد از فوت آنها در خطر نابودی و فراموشی قرار دارند، این موضوع ضرورت احداث موزه را افزایش می دهد.

۴- اعتباراتی که در استان به موزه ها تخصیص داده می شود تنها برای ایجاد موزه است و اعتباری به منظور نگهداری و نهادینه کردن موزه ها در جامعه محلی وجود ندارد، این موضوع حیات موزه ها را در طول زمان با خطر جدی مواجه می سازد.