مردم به پاساژ می‌شناسند، نه مسجد؛ زیرزمین مسجد را برای تهیه غذا، سوپرمارکت، املاک، مهد کودک و قرآن، کلاس ورزشی و نقاشی و... اجاره داده‌اند. کسب درآمد از فضایی که وابسته یا متعلق به مساجد است، جزءِ آن‌دسته از سیاست‌های یک‌بام و دوهوای رهاشده‌ای است که اشکالات و شائبه‌های زیادی را در اذهان عمومی در قضاوت عملکرد مساجد برای شهر و شهروندان به وجود آورده است.