دومینوی ایرباس
عقاد قرارداد با شرکت هواپیمایی ایرباس حدود ۲۰ میلیارد دلار برای ایران هزینه دارد که طبق توافق در عرض ۱۰ سال این مبلغ از طریق فاینانس و همینطور فروش بلیط تامین میشود.
این توافق یکی از بهترین و سادهترین معاملاتی بود که ایران و طرف فرانسوی زیر آن را امضاء کردند. البته اینکه همه این تسهیلات را منوط به کمک فرانسویها و تحت تاثیر برجام ببینیم صحیح نیست، بلکه شرایط شرکت ایرباس هم به نوعی بود که بستن چنین قردادی به نفعش بود.
شرایط اقتصادی جهان و کاهش سفارش و خرید از ایرباس مدیران آن را بر آن داشت تا با در نظر گرفتن شرایط بینالمللی و منافع شرکتشان با ایران برای فروش هواپیما به توافق برسند. این مسئله باعث گسترش همکاریهای اقتصادی و تجاری ایران با کشورهای آلمان، فرانسه و انگلیس و حتی آمریکا بهعنوان شرکای اصلی ایرباس خواهد بود. هر چه تعداد هواپیمایهای ورودی به ناوگان هوایی کشورمان بیشتر شود، این پیوند مستحکمتر خواهد شد. از طرفی اینکه مخالفان دولت عنوان میکنند خرید ایرباسها برخلاف روش و سیاستهای اقتصاد مقاومتی است، از اساس نه بر مبنای دیدگاههای جناحی بلکه مطابق با اصول ملموس اقتصادی هیچ منافاتی با اقتصاد مقاومتی ندارد. از بین تمام کشورهای جهان که در صنایع مختلف صاحب جایگاه و عنوان هستند، تنها دو شرکت بوئینگ و ایرباس هواپیماهایی تولید میکنند که از هر نظر امتحان پس داده هستند. ضمن اینکه در ساخت یک هواپیما هرگز یک کشور نمیتواند مستقل عمل کند باید چه از نظر اقتصادی و چه از نظر علمی و تخصصی چند دولت دست به دست هم دهند تا بتوانند هواپیمایی ایمن وارد بازار کنند. هر چه مشارکت در ساخت تکنولوژیهای نو به خصوص در بحث هوا و فضا و ناوگان هوایی بیشتر باشد، نتیجه بهتری خواهد داد.در عمل مقایسه کیفیت بوئینگ و ایرباس و توپولوفها و آنتونوفهای روسی برای ما ایرانیها کار چندان سختی نیست. از آن گذشته شرکتهای جایگزین ایرباس و بوئینگ هم از نظر کیفیت توان رقابت با آنها را ندارد.
شاید برجستهترین پیشنهادی که این چند وقت به ایران شد، از جانب شرکت سوخو بود، که یک ماه پس از آغاز مذاکرات اعلام شد که از نظر فنی ایرادات بزرگی دارند. حدود چهل سال است از عمر ناوگان هوایی ایران میگذرد و همین که تا امروز هواپیماهای کهنه نای بلند شدند دارند و تلفات و حوادث ما فاجعه بار نبوده، باید به قول معروف یک نان خورد و صد نان شکر کرد. بنابراین ورود این هواپیماها به ناوگان هواپیمایی ایران دریچهای رو به آینده خواهد بود. ایرباسها دومینویی خواهند شد که یکی یکی شرکتهای بزرگ و کوچک را به دنبال خود سرازیر اقتصاد ایران خواهد کرد.
سال گذشته ایرانیها برای سفر به خارج از کشور حدود پنج میلیارد دلار بلیط خریداری کردند که همه آن از ایرلاینهای خارجی بوده است. ایرلاینهایی که در واقع رقبای بازار هواپیمایی ایران بودند در شرایطی که ما قدرتی برای رقابت نداشتیم. دهها خلبان و تکنسین حرفهای ما در این دوران جذب ایرلاینهای خارجی شدند و میلیونها دلار سرمایه تخصصی و منابع انسانی ما هدر رفته است.از دستاوردهای قرارداد با ایرباس نزدیکی به شرکت رولز رویس است که یکی از تامین کنندگان مهم موتورهای ایرباس است، سهم مهمی در این قرارداد دارد و خود کانال بزرگی به دیگر صنایع به خصوص در بحث تولید موتور و ژنراتور خواهد بود که ایران به همه آنها نیاز دارد. اما یک نگرانی در این میان وجود دارد که آن این است که اکثر ایرلاینهای ما بدحساب هستند. آنها از وزارت نفت بابت پول سوخت و بنزین تا شرکتهای فروش و تامین کننده قطعات یدکی بدهکارند و حسابهای تسویه نشده زیادی دارند که از قدیم هنوز پرونده آن باز است.به زبان ساده شرکتهای خارجی برعکس داخلیها اهل مرام و معرفت و به قول بازاریها «تو بمیری و من بمیرم و زودی میارم» نیستند. آنها بلافاصله بدهکاران را در لیست قرمز میگذارند و حتی فرصت حداقلی به آنها برای تسویه حساب و پرداخت قسط نمیدهند و دیر شدن پرداخت بدهی یعنی جریمه شدن. باید مدیران صنعت هوایی دقت کنند که مبادا دیر شدن پرداخت بدهیها و قسطها منجر به این شود که شرکتهای خارجی جا بزنند، عقب نشینی کنند، ما را به نام بدحساب بشناسند و خدمات پس از فروش را ارائه ندهند و به دردسر بیفتیم.
منبع: بهارنیوز