مسئولیت پذیری مدنی !

*سازه نیوز - نوذر محمدی کرتلایی: قرنها بر این کهن دیار گذشته واگر کره خاکی ما درمنظومه شمسی کماکان بر مدار خویش بچرخد،وکائنات دچار تلاطمی پیش بینی نشده نشود ! بعد از ما نیزقرن ها برآن خواهد گذشت..

سعدی عزیز در پایان مقدمه خود بر گلستان به زیبایی می فرماید :

غرض نقشی ست که ازما باز ماند
که هستی را نمی بینم بقایی

جای تردید نیست که چه خوب وچه بد سرنوشت امروز ما حاصل تدبیر وتلاش گذشتگان ماست وامروز کوشش ودوراندیشی  ما برزندگی آیندگان وفرزندان ما تاثیر خواهد گذاشت.
اما براستی بخصوص در این یکی دوسده اخیر که پیشرفت های علمی وفنی زندگی بشر را دگرگون کرده ،مشکل کار ما در کجاست؟
قریب ۱۲۰ سال پس از مشروطه بدنبال *توسعه* مولد وثروت زا هستیم وهر بار چون بازی مار وپله پس نزدیک شدن به آن به سوی مبدا بازمی گردیم!
کلمه توسعه از معدود واژگانی ست که در کشور ما به طرق مختلف روایت وتعریف شده است، به مصداق آن شعر حافظ بزرگ که:

یک قصه بیش نیست،سخن عشق وین عجب
از هرزبان که می شنوم نامکرراست!

وامروز من می خواهم با اجازه خوانندگان گرامی یک تعریف ساده از آن ارائه دهم.
ما ایرانیان همه در امورشخصی زندگی،مردمی فداکار وبی پروا هستیم وبرای سعادت خانواده خویش از هبچ کوششی فروگذار نمی کنیم ،اما در خصوص تعهدات وظایف خود نسبت به خانواده بزرگتر یعنی جامعه عموما  سرگردان وحیرانیم!

با وحودی که می دانیم سعادت وهمبستگی این خانواده بزرگتر از پایه های اصلی آسایش شخصی وخانوادگی ماست..به تعبیر دیگر  توسعه پایدار ودرون زا هنگامی آغاز می شود که هر ایرانی پس از پای به بیرون نهادن از خانه کوچکتر به فکر خدمت صادقانه ودرچهارچوب وسع به خانه بزرگتر باشد.!
به همین سادگی!هدف را بشناسیم ،راه خودپیدا می شود

عشق وعلاقه ومیهن دوستی ما گاه می تواند از درب خانه ما وباهمسایه ما شروع شود!از تربیت وتنظیف محله ما تا عالی ترین سطوح! جمله ای از میرزا آقاخان کرمانی از زعمای مشروطیت  مناسب موضوع سخن ما ،نقل است که می گفت اصلاح گری ابتدا ازخانه محله وشهر آغاز می شودوبه کل کشور می انجامد.اصلاح گری وبه پویی امری از بالا به پایین ودستوری نیست،بلکه از لایه های زیرین جامعه آغاز می شود.
اهتمام به امور اجتماعی ومدنی یک امر فرهنگی ست که باید از درون خانه شروع شده وبا تسری آن به سیستم آموزشی ما دراعماق جامعه نهادینه می شود .تحقق چنین دورنمایی البته امری تکوینی وزمانبر است،ولی گریزی از آن نیست.
خوشبختانه این سالهای سخت وپرمشقت اگر از حیث ظاهری وزندگی دنیوی تنگنا هایی برای ما ایجاد کرده،اما درباطن ودرون ما و جامعه مان هسته های درایت و حزم درحال رویش است.پیش شرط اصلی توسعه بسط عقلانیت اجتماعی ست واین ودیعه آسان وبدون هزینه بدست نمی آید!

ما هم اکنون عضو بزرگترین نهاد مردم نهاد کشور به نام سازمان مهندسی ساختمان کشور هستیم،سازمانی که از حیث جمعیت ،پرشمار ترین نهاد مدنی کشور است.گر چه منش تامه گرایی که از نهاد دولت در ایران بر می خیزد،مانع از بلوغ این سازمان مدنی به کمال شده است،ولی نباید از حق گذشت که با گذر قریب به سه دهه فعالیت این نهاد، علاوه بر توفیقات حرفه ای در ارتقا صنعت ساختمان،یک فضای تعامل وتمرین دمکراسی در بدنه سازمان ایجاد شده ،که هنوز برای پیشرفت جا دارد.برای ما جامعه مهندسی ،سازمان وقوت آن وتنوع خدماتی که می تواند به جامعه ارائه دهد می تواند همان تجلی گاه خانه دوم ما باشد.
ما می توانیم وباید منویات میهن دوستانه ونوعدوستانه خودرا در پرتو وظایف این نهاد عمق ببخشیم.

به نظر من سازمان نظام مهندسی ساختمان با وجود دهها هزار مهندس مجرب وکارآزموده در خدمت به گردش امور مملکت حتی یکدهم از توانایی هایی ذاتی خودرا به خدمت نگرفته وبروز نداده است.
این امر شدنی است اگر با شکیبایی ره بپیماییم وآهسته وپیوسته برخی آفات از بدنه آن بزداییم.

یکی از آفات این فرآیند مبارزه با پدیده غوغا سالاری ست که دراین مملکت کم زیان وارد نکرده است،حتی درگردش کلان امور کشور نیز بی تفاوتی ومیدان دادن به غوغاسالاران باعت هزینه های بسیار شده که شرح آن از حوصله این نوشتار خارج است.

غوغا سالاری مخالف ونظم وترتیب مدنی ست وعدم اراده و ایستادگی دربرابر آن‌ منجر به فضای بی اعتمادی وهرج ومرج می شود،کوتاه آمدن در برابر غوغا سالاری علاوه بر آثار کوتاه مدت ،نظم وتنیسق امور مدنی را با چالش مواجه می کند.
درسطور بالا اشاره شد توسعه  انقلاب ودگرگونی در اندیشه هاست.
خطاست اگر فکر کنیم با مماشات می توان این درد را چاره کرد.
مبارزه با غوغا سالاری وعوارض آن بخشی از وظیفه اجتماعی ما در تحقق جامعه ای سالم وایده آل است وچه بهتر که مقابله با این رویه مضر از نهادهای مردم نهاد آغاز شود
.سخن باز به دراز کشید ولی به قول مولانا
شرح این هجران واین خون جگر

*عضو نظام مهندسی ساختمان خوزستان